در جهانش کجا قرار بود؟

در دلش بس که خار خار بود

تا قیامت در آن خمار بود

نه زیاری روزگار بود

همه خود نقش آن نگار بود

نالهٔ بیدلان زار بود

آن کزو چرخ را مدار بود

چند مسکین در انتظار بود؟

گفت: جان را چه اعتبار بود؟

کی تو را نزد دوست بار بود؟

عشق را با غرض چه کار بود؟

ور همه خود وصال یار بود

کانکه به بود اختیار بود