ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته

نقشبند فطرتت نقش جهان انگیخته

چیست عالم؟ نیم ذره در فضای کبریات

کیست جان؟ از عکس انوار جمالت تابشی

تا شود سیراب ز آب معرفت هر دم گیا

کرده عکس روی تو آیینهٔ دل گلشنی

یک نظر کرده خروش از عالمی برخاسته

ز استماع آن سخن مستان عشقت صبح وار

ز آرزوی قرب تو مرغان قدسی هر نفس

آفتاب جذبهٔ تو شبنم اشباح را

تا دهد از تو نشانی بی نشان آدمی

تا به نور روی تو بیند جمال روی تو

برکشیده بهر مشتی خاک ایوان جهان

باد سلطان جلالت در نوشته فرش کون

در فضای لایزالی کوس قدوسی زده

نور قدست خرمن چون و چرایی سوخته

کم زند تا لاف توحید تو هر کس، غیرتت

خود که باشد ذره تا دعوی خورشیدی کند؟

در حقیقت هستی عالم خیالی بیش نیست

کی به انوار تو بینم آخر این ذرات را؟

کی به میدان تو یابم این دو سه گوی جهان

هم ببینم عاقبت این کشتی افلاک را

ای خوش ار بینیم بی ما گوهر بحر بقات

غرق دریا حیاتیم و چو دریا خشک لب

ذره ای خاکیم حیران در هوای مهر تو

تا مگر یابیم از عشق تو بوی زندگی

یک نظر کرده به مشتاقان ز روی دوستی

زان نظر مسکین عراقی را حیاتی بخش نیز