ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته

رایت مهر جمالت لایزال افروخته

تاب انوار جمالت بهر اظهار کمال

نور خود را جلوه داده در لباس این و آن

روی خود را گفته: ظاهر شو بهر صورت که هست

از فروغ روی خود روی زمین افروخته

خود همه هستی شده وانگه برای روی پوش

چیست عالم بی فروغ آفتاب روی تو؟

پیش ازین بی تو جهان چون بود در کتم عدم؟

در بیابان عدم عالم سرابی بیش نیست

ظاهر و باطن تویی و طالب و مطلوب تو

در محیط هستیت عالم به جز یک موج نیست

صد هزاران گوهر معنی و صورت هر نفس

باز دریای جلالت ناگهان موجی زده

جمله یک چیز است موج و گوهر و دریا ولیک

روی خود بنموده هر دم در هزاران آینه

آفتابی در هزاران آبگینه تافته

در همه صورت تویی و نیست خود صورت تو را

جمله یک نور است، لیکن رنگ های مختلف

تا جمال تو نبینند بی نقاب انقلاب

یک کرشمه کرده با خود جنبشی عشق قدیم

در گلستان روی خود دیده به چشم بلبلان

جنبش عشق قدیم از خود به خود دیده مقیم

یک سخن با خویشتن گفته و زان هر ذره را

آشکارا کرده اسرار تو هم گفتار تو

گشته ام سرگشته از وصف کمال کبریات

گرچه از دریای توحید آب حیوان می کشم

تهمت دریا کشم خواهم که دریایی شوم

تا عراقی لنگر من شد دین دریای ژرف