114
غزل شمارهٔ ۳۹
هرکس که غم ترا فسانه ست
دستخوش آفت زمانه ست
هرکس که غم ترا میان بست
از عیش زمانه بر کرانه ست
تو یار یگانه ای و بایست
یار تو که همچو تو یگانه ست
عشق تو حقیقت است ای جان
معلوم دلی و در میانه ست
در عشق تو صوفی ایم و ما را
دیگر همه عشقها فسانه ست
ما را دل پر غمست و گو باش
اندی که دل تو شادمانه ست
درد دل ما ز هجر خود پرس
هجران تو از میان خانه ست
دارم سخنی هم از تو با تو
مقصود تویی سخن بهانه ست
به زین غم کار دوستان خور
وین پند شنو که دوستانه ست