غزل شمارهٔ ۳۸
عشق تو دل را نکو پیرایه ایست
دیده را دیدار تو سرمایه ایست
تیر مژگان ترا خون ریختن
در طریق عشق کمتر پایه ایست
از وفا فرزند اندوه ترا
دل ز مادر مهربانتر دایه ایست
بنده گشت از بهر تو دل دیده را
گرچه دل را دیده بد همسایه ایست
زان مرا وصلت به دست هجر داد
کز پی هر آفتابی سایه ایست
