غزل شمارهٔ ۲۲۹
دل را به غمت نیاز می بینم
کارت همه کبر و ناز می بینم
وان جامه که دی وصل ما بودی
اکنون نه بر آن طراز می بینم
صد گونه زیان همی پدید آید
سرمایهٔ دل چو باز می بینم
آنرا که فلک همی کند نازش
او را به تو هم نیاز می بینم
هین چند که زلف گردهٔ تو
بر دست غمت دراز می بینم
