84
غزل شمارهٔ ۲۲۷
بی تو جانا زندگانی می کنم
وز تو این معنی نهانی می کنم
شرم باد از کار خویشم تا چرا
بی تو چندین زندگانی می کنم
تو نه و من در جهان زندگان
راستی باید گرانی می کنم
صبر گویم می کنم لیکن چه صبر
حیلتی چونین که دانی می کنم
از غمم شادی و تا بشنیده ام
از غم خود شادمانی می کنم
در همه راه تمنا کردمی
بر سر ره دیده بانی می کنم