93
غزل شمارهٔ ۲۱۲
دل رفت و این بتر بر دلبر نمی رسم
کان می کنم ولیک به گوهر نمی رسم
درویش حال کرد غم عشق او مرا
زان در وصال یا رتوانگر نمی رسم
باغ وصال را به همه حالها درست
گمره شدم ز هجر بدان در نمی رسم
دارد وصال یار یکی پایهٔ بلند
آری مرا چه جرم بود بر نمی رسم
هجران یار هست مرا گر وصال نیست
با او بساختم چو به دیگر نمی رسم