غزل شمارهٔ ۱۲۹
حسن تو عشق من افزون می کند
عشق او حالم دگرگون می کند
غمزه ای از چشم خونخوارش مرا
زهره کرد آب و جگر خون می کند
خندهٔ آن لعل عیسی دم مرا
هر دمی از گریه قارون می کند
بر تنم یک موی ازو آزاد نیست
من ندانم تا چه افسون می کند
حسن او در نرد خوبی داو خواست
خطش اکنون داو افزون می کند
