دل به عشقش رخ به خون تر می کند

می خورد خون دل و دل عشوهاش

گرچه پیش از وعده سوگندان خورد

گفتمش بس می کند چشمت جفا

عقل را چشم خوشش در نرد عشق

زانکه تا دست سیاهش برنهند

زر ندارم لاجرم بی موجبی

گفت زر گفتم که جان، گفتا که خه

گفتم آخر جان به از زر گفت نه

چون کنی خاکش همی بوس انوری