86
غزل شمارهٔ ۱۲۷
جان وصال تو تقاضا می کند
کز جهانش بی تو سودا می کند
بالله ار در کافری باشد روا
آنچه هجران تو با ما می کند
در بهای بوسه ای از من لبت
دل ببرد و دین تقاضا می کند
بارها گفتم که جان هم می دهم
همچنان امروز و فردا می کند
غارت جان می کند چشم خوشت
هیچ تاوان نیست زیبا می کند
زلف را گو یاری چشمت مکن
کانچه بتوان کرد تنها می کند
چند گویی راز پیدا می کنی
راز من ناز نو پیدا می کند
آتش دل گرچه پنهان می کنم
آب چشمم آشکارا می کند
آنچنان شوخی که گر گویند کیست
کانوری را عشق رسوا می کند
گرچه می دانم ولیکن رغم را
گویی ای مرد آن به عمدا می کند