مایده کردند ز مطبخ روان

بر همه الوان نعم کرده بار

بلک زنه خوانچه صلا بر گذشت

خوانچه از آن ساخت سه پایه بلند

در مزه هم شیرهٔ آب حیات

کام می آلوده ز جلاب شست

جان گسسته بتوان وصل کرد

دائرهٔ مهر شده دور نان

کز تنگی رو به دگر سو نمود

عیسی اگر خوان بکشد درخورست

زانک بخوان شهٔ عالم نشست

لاجرمش روئی چنان مانده زرد

برهٔ بریان شرف از قرص خور

بر سر پولاد، که: منی ارز

طرفه که سی غره بیک سلخ زاد

چرب تر از دم دنبک آهو بره

هم به جوانی شده دندان بلند

ده مه رفته و دو قرنش بسر

مردم از آن لب کزو انگشت مز

ازو لج و تیهو و دراج و چرز

چاشنیش از طبقات بهشت

راست چو جامه به سفیدی سفید

خورده کافورتر و زعفران

ناطقه هم روح نباتی شده

یافت ز لذت دل و جان پرورش