دیده با تو چو هم نظر گردد

هر که از درد عشق بی خبر است

زلف روزی که بر رخت گذرد

تا خیالت درون خانه بود

کیمیایی ست آتش عشقت

قصه من دراز شد ز غمت

می خورم غم به یادت، اما زهر

من ز برگشتن تو می میرم

خسرو از کاهش تو شد نی خشک