گل رسید و هر کسی سوی گلستان می رود

شد جهان زنده به بوی گل، ولی من چون زیم

عاشقان گریان و مست ما که نوشش باد می

کوری آن دیده محروم باز آن نازنین

گر چمن خواهی و فردوس، اینک اینک کوی دوست

وقت او خوش کش گل وصلی شکفت از روی دوست

ای که سامان جویی از من، کی بود ثابت قدم؟

آنکه در پایش نزد خاری، کجا داند که چیست؟

خسروا، بر خاک آسانی تپیدن دور نیست