فغان که جان من از عاشقی به جان آمد

به راه دیدم و گفتم رود به خانه، نرفت

ندیده بودم و دعوی صبر می کردم

تو دیر زی که مرا جان من بکشت امروز

به گردن دگران آمدم شب از کویت

غم تو دوش همی برد جان، به دل شد صلح

گران نیامده کوه غم تو بر دل من

ز ابرویت که به کشتی سرنگون ماند

نمانده بود ز خسرو اثر که دی ناگاه