ز خانه دوش که آن غمزه زن برون آمد

نبرد کس دل آواره باز هر سویی

به زلف شانه همی کرد دی که چندین دل

عجب بود که اگر من زیم در این نوروز

شبم بگفت که چون نی بسوزمت ز نگاه

دمی ز خانه برون آکه بینمت ناگاه

به عشق میرد خسرو، چه طرفه فالی بود؟