نازکیی که دیده ام آن رخ همچو لاله را

تا چو سگان فغان کنند از رخش اهل نه فلک

عقل نماند در سری، صبر نماند در دلی

سوخته رخت اگر سوی چمن گذر کند

بوسه اگر همی دهی، بر لب خود حواله کن

من به نظاره ای خوشم، وصل چه حد من بود

دل خط و وام دادمت، هوش و خرد سپردمت

تو ز پیاله می خوری من همه خون که دمبدم

دل که فسرده تر بود هم به گدازش آورد