روی نکو بی وجود ناز نباشد

راه حجاز، ار امید وصل توان داشت

مست می عشق را نماز مفرمای

مطرب دستانسرای مجلس ما را

بنده چو محمود شد، خموش که سلطان

حیف بود میل شه به خون گدایان

پیش کسانی که صاحبان نیازند

خاطر مردم به لطف صید توان کرد

کس متصور نمی شود که چو خسرو