یار باز آمد و بوی گل و ریحان آورد

باز گلهای نو از درد کهن یادم داد

فصل نوروز که آورد طرب بر همه خلق

هر سحر باد که بر سینه من می گذرد

بوی آن گمشده خویش نمی یابم هیچ

به چه کار آید بی سرو خودم، گر چه بهار

نتوان زیست به جان دگران، گر چه صبا

باد یارب چو رقیب تو پریشان همه وقت

با چنان روزنی، ار بر دل خسرو صد تیر