باز با خویش گهی هم سخنش خواهم دید

زان من بود گهی او که بدانگونه که بود

گوشه چشمش دیدم دلم آنجا مانده ست

پیش ازین صبر ندارم، به رهش بنشستم

مردمان روش ببینند و مرا طاقت نی

آشکارام دران دم که بخواهد کشتن

گر کشد، یاری ازین جور کشیدن بر هم

او اگر آید وگرنه، چو مرا نیست قرار

یارب، این خسرو ازین جور گهی خواهد زست