عمر نو گشت مرا باز که جان باز آمد

ره ده، ای دیده و خار مژه را یک سو کن

جان من چشم از آنگه که به روی تو فتاد

باز نامد دل من، گر چه به کویت صدبار

هر کسم گویم باز آی ازان تا برهی

بنده خسرو که ز تو دیده بپوشید و برفت