خشمگین یار مرا دل به رضا باز آمد

آن همه مستی و شوخی و بلا انگیزی

چند گاهی دلم از فتنه امان یافته بود

آفتابی که سیه روی ویم زین دم سرد

آنکه همواره جفا بود و ستم عادت او

به دعا پیش خود آوردمش، اما عجب است

چون دران کوی روم، خلق برآرد فریاد

دل گمگشته خود جستم و دربانش گفت

زاهدا، توبه مفرما ز رخ خوب که من

دی ز بوی تو به حیله ز صبا جان بردم

خسروا، تن به قضا ده که هواهای کهن