بهر تو خلقی می کشد آخر من بدنام را

یک شب به بامی دیدمت، آنگه به یاد پای تو

خواهم که خون خود چومی در گردن جامت کنم

تا چند هر دم از صبا در جنبش آید زلف تو

گر آب چشمی نیستت باری کم از نظاره ای

نگرفت در تو سوز من اکنون که خواهم چاره ای

من عاشقم، ای پندگو، نبود گوارایم که تو

زینسان که دل در عاشقی بگسست تقوی را رسن

گر کشته شد خسرو ز غم، تهمت چه بر خوبان نهم