برقع برافگن، ای پری، حسن بلاانگیز را

شب خوش نخفتم هیچ گه زان دم که بهر خون من

دانم قیاس بخت خود کم رانم از زلف سخن

بگذشت کار از زیستن، خیز، ای طبیب خیره کش

پر ملایک هیزم است آنجا که عشقت شعله زد

چون خاک گشتم در رهت، چون ایستادی نیستت

شد عشق جانم را بلا، بی غمزه چشم صنم

عیاری ما را رسن دور است ازان کنگر، ولی

بو کز زکوة حسن خودبینی به خسرو یک نظر