جان که چون تو دشمنی را دوست داری می کند

دل که مهمان خواند بر جانم بلا و فتنه را

یک دل آبادان نپندارم که ماند در جهان

جان من روزی کند گه گاه همراهش، ازآنک

خون من می جوشد از غیرت که این کافر چرا

مردم از نالیدن و روزی نگفتی، ای رقیب

گر چه بی حد من است ای دوست اما، بر درت

آنکه پندم می دهد در عشق بهر زیستن

در نماز بت پرستی از من آموزد سجود

هجر می داند که چون من ناتوانی چون زید