چون شست لب از شیر، چه شیرین دهنی شد؟

آن گل که به نوروز جوانی چمنی شد

گویم که تنم گرد تنش پیرهنی شد

کز دولت او خلعت عاشق کفنی شد

گلگونه خون کرد به رخسار و زنی شد

اینک همه خونابه حال چو منی شد

بتخانه بر آری که دلم برهمنی شد

کز کرده تو با دل خویشش سخنی شد