به روی چون گلت هر گه که این چشم ترم افتد

مرا هم چشم من کشته است و هست اینها همه از من

ز گریه زیر دیوار تو هم غمناک و هم شادم

چه سوزی هر دمم، یکباره سوز و هم به بادم ده

چو نیلوفر کبودم شد رخ از کرب و محالست این

نگشتی نالش کس باورم و اکنون که غم دیدم

بدینسان، خسروا، چون زنده مانم، وه که گر روزی