میا غمزه زنان بیرون که هویی در جهان افتد

اگر من از سجود آستانت کشتنی گشتم

پس از مردن به زاغان ده تن اندوه پروردم

چنین کو مست و غلطان می رود وه کای رقیب او را

دلم پر خون و می نازم به رویش، گر چه می دانم

همه کس در دریغ من که چون می میرد این مسکین

زبد مهری نمی افتد نظر بر رویم آن مه را

به کویش گر چه می نالم به درد، اما بدین شادم

اگر بادام تر گوید که با چشم تو می مانم

اگر ببیند جمالش را به روز جنگ اسپاهی

همه کس دوست پیش رو، و لیکن دوست آن را دان

مترس از بیم جان، خسرو، اگر در عشق می لافی