کسی را کاین چنین زلف و بناگوش آن چنان باشد

بلایی گشت حسنت بر زمین و همچو تو ماهی

مرا چون هر دمی سالی ست اندر حسرت رویش

بسی خواهم میانت را بگیرم، وه همی ترسم

چو از غم پاره شد جانت، رها کن از لب لعلت

به بوسی می فروشم جان به شرط آنکه اندر وی

مرا هر بندی از تن، بسته هر بند زلفت شد

دل خود را به زلف چون خودی بربند تا دانی

درونم ز آتش اندیشه بند از بند می سوزد