ز عارض، طره بالا کن که کار خلق در هم شد

فگندی برقع از روی و زیعقوبان بشد دیده

دلم می خواستی پاره، عفاک الله چنان دیدی

که داند خاک من دور از سر کویت کجا افتد؟

ترا دادم دل و تن خال را و جان دو چشمت را

گریبان گیری، ای زاهد، چه فرمایی رقیبان را؟

برون افتاد چون نامحرمان از پرده دل جان

عنانش گیر و مگذار، ای رقیب، از خانه بیرونش

زبان گر تیشه فرهاد گردد پندگویان را