مرا باز از طریق ساقی خود یاد می آید

از این سو می رسد هجرش کشیده تیغ در کشتن

بسوز، ای عاشق خسته که آن بی مهر می آید

فرو خوردن نمی آرم فغان زار خود پیشش

برو، ای خواب، یار من نه ای، زیرا که من امشب

ز بیش می کشد بادم، رواقم باش گو،باری

فراموشم نمی گردد سر زلف چو شمشادش

خرابم کرده بود و رفته بود او، ای مسلمانان

چنانت دوست می دارم که غیرت می برد جانم

جگر سوز است مشنو، جان من، افسانه خسرو