که با چندان نکورویی نقاب افگنده می آید

کنار لاله را اینک به مشک آگنده می آید

چه فال است اینکه، یارب، بر زبان بنده می آید

که بنیاد دل پر خون من برکنده می آید

همه پیکان خوبان بر درون زنده می آید

مکن بی موجبی گریه که گل را خنده می آید

چرا در بزم سلطان با لباس ژنده می آید؟

کزو هر دم جهان را طالع فرخنده می آید