خرم آن چشمی که هر روزش نظر بر روی تست

من ز تنهایی به خون غرق و تو پهلوی کسان

کشتیم زان زلف و رخ کارایش آن را مدام

بر رخت دنباله زلف تو پایان شب است

نافه خود را گر چه زاهو می کشد، با این همه

بر شکر خوانند افسون بهر دلجویی، ولیک

موی ابرو را گره نتوان زدن، لیکن ز کبر

هیچ شب از موی تو تاری نمی یارم گسست

هندوان را زنده سوزند، این چنین مرده مسوز