زیبدت گر می کنی بر حال مسکینان دماغی

چند سوزم، وه که داغی می نهی بالای داغی

نزد من جان دادن است این، نزد یاری نیست لاغی

می نهم از سوز دل شبها به هر مشهد چراغی

هم تو می دانی که نبود بر رسولان جز بلاغی

آنک بودم با گل خندان خود روزی به باغی

من برین ظالم همی خواهم به جای سرمه داغی

گر ز مردار استخوانی بشنوی بانگ کلاغی

یافت چون خسرو ز صحبتهای بی دردان فراغی