ای غنچه را بر بسته لب، شکل و دهان چون تویی

روزی من دیوانه وش، بر باد خواهم داد جان

گفتی ز من سر می کشی، آخر به گردن چون نهد

تو چست می بندی کمر وز ترس جانم می رود

آن دل که رفت از دست من، گفتی ندانم تا چه شد؟

گر شب روم در کوی تو، عفوی که گستاخی بود

سر در جهان خواهم نهاد از دست تو تا چند گه

از عشق گویندم حذر، هست ار همه جان را خطر

گر هر زبان خسرو بود کآید بر آن لب ذکر او