ای ز زلف تو مشک تر بویی

گل ز تو نرم شد چنان که به باغ

ماه نو گردد از تو زیر و زبر

پیش چوگان زلفت از سر حال

چند جا خویش را کنم قربان

یار من رو متاب یا بنمای

پهلوی من نشین که بی تو شبی

خنده ای کن که بی خیال لبت