دوش می گفت پیر ترسایی

کاندرین دور می پرستان را

درد نوشان و کنج دیر مغان

بر سر چار سوی خطه عشق

زاهد و باغ خلد و ما و حبیب

ساقیا، زان قدح که می نوشی

خوش بود جام باده نوشیدن

در تردد گذشت عمر عزیز

شد ز مهر تو ذره سان خسرو