فسون چشمش ار خوابم نبستی

وگر بودی به چشمش مردمی هیچ

ور از خوبان به آسانی شدی دل

خوش آن وقتی که گاهی از سر ناز

ببازم جان که دل خود بیش از آن برد

مؤذن چند خوانی در نمازم

بتا، گر گویمت بوسی ز لب ده

ز تو یک غمزه، وز عشاق شهری

رخت را کاش خسرو سیر دیدی