ای برده دلم به دلستانی

جان می رودم برون و غم نیست

دود از دل عاشقان برآرد

از سوز غم تو برنخیزم

بگشای دهان خویش تا دست

هر شب منم و خیال زلفت

من خواهم داد جان به عشقت

از دوستی تو ناتوانم

خسرو که بمرد، زنده گردد