مردم چشم مرا برد آب و گر آیی درو

ماه را با چون تویی باری که نسبت می کند

در رخت گم گشت عقل و گفت، یارب، چون کنم

عشق استاد است و شاگردش بلای کوی دوست

تشنه تو میرد آب زندگی گر بیندت

گرد کویت را نبیزم من به دامان دو چشم

خلق گوید، خسروا، از عشق کی دیوانه شد