مست می گردی ز خانه، بیش نافرمان مشو

گر ترا جولان نباشد، گر تو چون من صد کشی

طوق شاهان است فتراک تو بر ما سهل گیر

غمزه می آری و می گویی مرو از خود عجب

دل ز من بستانی و گویی نمی دانم که برد

از غمت شبها نخفتم و آن زمان کت یافتم

دوستان گشتند دشمن، ای دل، آخر گهی

دل که ویرانی ست اندر طالعش از نیکوان

خسروا، دیدی که حیران مانده ای در کار خویش