ای مشک وام داده زلفت به آهوی چین

برخاست بوی ریحان زان طره چو سنبل

یک ره به نیم خنده دندان نمای ما را

بسیار روی خوبان دیدم، ولیک بی تو

چون من نمی توانم برخاستن ز عشقت

پیراهن جفا را هر روز می بپوشی

لب خواهد از تو خسرو، گویی که هیچ ندهم