شمع چه، آفتاب هم، چون تو نشسته ای درون

تو ز پیاله باده خور، من ز دل کباب خون

ناله زار من شنو،درد ندارد ارغنون

جان به چسان برون کشم تا تو روی زدل برون

چون به شریعت غمت مفتی عقل شد برون

نرگس نیم مست تو باب مهیج الجنون

نوشد و بر همین دهد دیدن روی لاله گون

بهر به خواب در کشم، تشنگیم شود فزون

گر چه ستون سنگ هست،ورچه که هست بیستون

چرخ چنین که میدهد دور به کاسه نگون

رام کسی نمی شود بخت به حیله و فسون