جانا همان و دل همان درد من شیدا همان

در باغ هر کس از گلی مست و من شوریده را

گویند کز بهر چرا چندین خوری غم، چون کنم

زاهد، به محرابم مخوان، صوفی، ز تسبیحم مگوی

سویش به پای خود شدم، وز پای دیگر آمدم

جانا، چه گویم درد خود با تو که بهر جان من

دل پر ز سودای لبت، در سینه جانی خشک و بس

گفتی وجودت خاک شد، آن خاک را جا بر درم

چندان بی جویی کشتنم کان غم که دارد هجر تو

پندم دهند و نشنوم، خواهم که هم صبری کنم