چه بلاست از دو چشمت نظر نیاز کردن

چو کمال صنع بی چون ز جمال تست پیدا

همه خواب مردمان شد به دو دیده تلخ، یارب

چه خوش است باد خلوت که دهد سرشک خونین

دل پر ز خون و با تو نزنم دمی که نتوان

تو بخسپ خوش که ما را ز غمش چو شمع خو شد

به جفات دل نهادم، بکن آنچه می توانی

به هوس فدا کنم جان به درت که نیست عاوی

صف عاشقانست اینجا، مده، ای فقیه، زحمت

چه بود متاع خسرو که کند نثار جانان