ای شکل و بالایت بلا، از بهر جان مردمان

تا بر نخواهد آمدن ناگه ز کویت آتشی

بادی ز زلفت می وزد، جانی ز هر سو می برد

هر ذره از خاک درش، جانی دو سه گردش دوان

پنهان سگم خواندی، خوشم، گیرم که ندهی لقمه ای

هر شب من و کنج غمت، گویند خلقی با توام

مردم که چشمی تر نکرد آن سنگدل، اکنون نگر

آخر مسلمانیست این، آن غمزه را پندی بده

من بر در تو ناکسان، آخر همی بار آورد