دریغ صحبت دیرینه وفاداران

چو از شکفتن نورزو عیش یاد کنم

چو دوستان وفادار رخت بربستند

پدید نیست یکی هم از آن، تعالی الله

فراق کرده دل ما خراب و مرهم نه

دلا، بدان که به تعبیر هم نمی ارزد

عزیز من به متاع زمانه غره مشو

چو عمر می رود از حرص و آز، جان چه کنی؟

صلاح نفس مجو، خسرو، ز دل خود، از آنک