سر مست رود چو در گلستان

من ناله کنان ز غم همه شب

یارب که از آن خدای ناترس

ای چشم ترا به کشتن من

هم مستی و هم خوشی و همه وقت

فریاد ز بلبلان برآمد

داغی که فراق بر دلم کرد

شد کشته به دست جور خسرو