ای آرزوی امیدواران

از دشمنی آنچه بود، کردی

تا سایه زلف تو بدیدم

افگند تنم چو موی باریک

می گریم بر غریبی خویش

گر شرح دهم غم تو صد سال

آن ها که تو می کنی برین دل

با این همه چشم بر سر راه

تا کی گذری به سوی خسرو