ولی به تیغ کشی به که تاب ناز ندارم

که عمر رفت و خلاص از شب دراز ندارم

که سوی روز نکوی کسان نیاز ندارم

که بیش ازین سر این عقل حیله ساز ندارم

که من ز شاهد و می فرصت نماز ندارم

به هر صفت که بود، گو «بباش » باز ندارم

ز دیگری سخنی نیز دلنواز ندارم